Deniz Zerin
denizzerin@yahoo.com
Boğaziçi Üniversitesi Sosyoloji Bölümü öğretim görevlisi Yrd. Doç. Dr. Nazan Üstündağ, iç savaş geçirmiş ve barış görüşmeleri gerçekleştirmiş ülkelerden örnekleri topladığı son çalışmasına ilişkin T24’e konuştu.
Dünyada ulus devletler ile örgütler arasında gerçekleşen barış süreçlerine baktığımızda bunların iki amaç güttüğünü söyleyebiliriz. Bu amaçlardan birincisi egemenliğin yeniden paylaşımı, diğeri ise toplumsal barışın inşasıdır.
HDP ve CHP seçmenleri sosyal medayada kıran kırana bir mücadele sürdürüyorlar. CHP seçmenleri oyların bölünmemesi için HDP’nin seçimlerden çekilmesini, HDP’ye gönül vermişlerin dahi CHP’ye oy vermesini salık verirken, HDP’lilerse neden CHP’nin kendileri için bir seçenek olamayacağını anlatıyorlar. CHP ile ilkesel olarak, neoliberalizmden Kürtlerin özgürlüğüne kadar her konuda ayrılan bir parti kitlesinin oyları bölme suçlamasıyla karşılaşması elbette abes. Aynı şekilde en üst düzeyde yapılmış olan basına açık görüşmelerde CHP’nin HDP’ye “sizle olmak bize zarar verir” dediği gerçeği basına defalarca yansımışken HDP’nin CHP seçmenleri tarafından ittifaka çağrılması da gerçekçilikten bir o kadar uzak.
Bugün Kürdistan’da yaşananları ancak Amerika’nın Irak işgali ile benzeştirerek okumak mümkün. Çünkü Kürdistan’da devletin ve devlete direnişin paylaştığı hiç bir hukuki veya toplumsal zemin yok. Tamamıyla ayrı mantıklar üzerinden işeyen ve birbirleri ile sadece şiddet alanı dolayımıyla ilişkilenebilen iki apayrı dünyadan bahsediyoruz. Tahir Elçi’nin ölümü, hem çok sevdiğimiz birini kaybetmenin acısını, hem de bu ayrışmanın tanıklığının sancısını içeriyor.
Bedi Tan, Diyarbakır Cezaevi’nde son nefesini vermeden önce koğuştakilere “unutmayın” demiş, “hiçbir şeyi unutmayın ve her şeyi anlatın.” Yahudi soykırımı ardından hayatta kalanların yazılarında da aynı vurgu vardır.
13 Eylül 2013
Yrd. Doç. Dr. Nazan Üstündağ
Boğaziçi Üniversitesi, Sosyoloji Departmanı
Yolsuzluk krizi başladığından beri aklımda Haydar Darıcı’nın Sabancı Üniversitesi’nde Leyla Neyzi danışmanlığında yazmış olduğu tezden bir bölüm var. Tez 2006’dan itibaren Terörle Mücadele Yasası kapsamında yargılanan, nam-ı diğer taş atan çocuklar hakkında. Çocuklar Darıcı’nın Adana’da yaptığı mülakatlarda göçü, baskıyı, yoksulluğu, kentteki ve okuldaki ayrımcılığı ve daha binbir dertlerini anlatırken, bir noktada “Büyükler siyasetin ne kadar ciddi bir iş olduğunu anlamıyorlar” diyorlar. Kulağıma küpedir.