Yayınlanma tarihi: 15 Ağustos 2014 – Yeni Özgür Politika (internet sitesi arşivine erişim bulunmamaktadır)
Kürt Özgürlük Hareketi ve Türkiye’nin Demokratik Güçleri açısından çok önemli bir haftayı geride bıraktık. Cumhurbaşkanlığı seçimlerinde önemli bir başarı kazanıldı. Aynı sırada Şengal ve Maxmur’da yaşanılan insanlık dramlarına PKK ve YPG güçleri müdahale ederek yerel, ulusal ve küresel bağlamlarda meşruiyetlerini pekiştirdiler ve bölgesel bir güç olarak pratikleştiler. Bu aynı zamanda yeni bir döneme işaret ediyor ve yeni ihtiyaçlar doğuyor. Bu ihtiyaçlara cevap olmak gerekiyor.
Öncelikle seçimlerle başlayalım. Seçimlerin demokrasi güçleri açısından bir kaç önemli sonucu var. Bunlardan birincisi şu: Hem HDP oylarındaki yükseliş hem de MHP oylarının önemli bir kısmının AKP’ye kayması, Türkiye’de çözüm sürecinin toplumsal anlamda rayına oturduğunu ve çözüm karşıtlığının, savaş taraftarlığının siyasi bir karşılığının olmadığını gösteriyor. MHP oylarındaki kayışın bir kısmının CHP ile yapılan ittifakın yerel teşkilatlar tarafından sindirilmemesi sebebiyle olduğu tahmin edilse de, MHP’nin PKK düşmanlığının siyasi kar marjının da günden güne düştüğü açık.
İkinci olarak HDP’nin oylarındaki artış neredeyse kendi teşkilatları kadar, hatta daha çok liberal, aydın, seküler ve evrensel değerleri savunan gazeteciler ve yazarlar tarafından kutlandı. Bu HDP’nin kitlesel bir parti olmasını sağlayacak hegemonyanın kurulması açısından elbette önemli. Ancak HDP’nin bundan ibaret olmadığı, Demir Küçükaydın’ın son yazısında belirttiği gibi var olan düzene bir gençlik aşısı, bir ömür uzatıcı, değer yükseltici, umut arttırıcı olmak işlevinden çok daha fazlasına/başkasına aday olduğunun/olması gerektiğinin hatırlanmasında fayda var. HDP başka bir ekonomik modeli, başka bir küreselliği, başka bir birlikteliği , başka bir etiği savunuyor. Aydınların, gazetecilerin, burjuvazinin ihtiyacına değil, halkların ihtiyacına göre şekillenmesi gerekiyor.
Üçüncüsü HDP ve Demirtaş’ın bu çok önemli başarısının iyi analiz edilmesi gerekli. İPSOS’un cumhurbaşkanlığı seçimi sonrasında yaptığı ankete göre, HDP’li seçmen büyük ölçüde sandığa gitti (%87). Sandığa gitmeyen seçmenin önemli bir oranı AKP’den ve MHP’den. Yani katılım yüksek olsaydı AKP’nin oy oranları artacaktı. Bu elbette çok şaşırtıcı değil. Daha önce bir çok kereler belirttiğimiz gibi HDP’nin ana muhalefet olması için AKP’den oy alması gerek ve bu da söylemle değil yerel çalışmalarla olabilir.
Ayrıca hem İPSOS’un hem Adil Gür’ün araştırmaları gösteriyor ki HDP’nin bu seçimde de erkeklerden aldığı kadınlardan aldığı oyun kat kat üstünde. Kadınların Ortadoğu’daki tüm iktidarların hedefinde olduğu bu dönemde daha önce yaptığımız araştırmalarla da uyumlu olan bu veri ciddi tartışmalar yaratmalı. Türkiye’de şu andakinden çok daha ciddi, şiddetli ve kapsamlı bir kadın cephesinin açılması gerekli.
Sonuçta seçimlerdeki başarının HDP/HDK için çok gerekli olan ideolojik ve pratik çalışmaya, tutarlı ve bütünsel bir perspektif oluşturmaya vesile olmasını umalım.
Öte yandan Şengal ve Maxmur’da olanlara çabuk ve etkin bir müdahale geliştiren PKK var. Bu Temmuz’da Maxmur ve Kandil’de süreçler ilgili görüşmeler yaptık. Kandil’de şu an tanık olduğumuz tüm gelişmeler bekleniyor, tartışılıyor ve hazırlık yapılıyordu. Kandil kendini bölgesel bir güç olarak yeniden tanımlarken, PKK’nın silah bırakmasının mümkün olmadığı ve tüm halkların silahlı garantisi olarak yaşamına devam edeceği görülüyor. Bu PKK’nın yeni kurumsallıklara gitmesini de gerektirebilir. Askeri gücüne eşlik edecek ve ideolojik ve tarihsel analizlerini yaşamsallaştıracak bölgesel düzlemde sivil yapılar oluşturmak gibi.
Maxmur’a gelince… Maxmur’un yıllardır yaşadığı deneyim sonucunda biriktirmiş olduğu bilgiler, geliştirmiş olduğu örgütlenmeler var. Dönüş bu bilgiler ve örgütlenmeler tanınmadan, kabullenmeden kolay kolay olmaz. Maxmur bir insanlık trajedisi olabilir, ancak aynı zamanda bir insanlık zaferidir de. Biri tanınmadan diğerine çare olmak mümkün değil…